Χρησιμοποιώντας τη γενική φράση «term pregnancy», αυτό δηλαδή που εμείς αναφέρουμε ως “τελειόμηνη κύηση”, μια φράση που αναφέρεται στο χρονικό διάστημα 3 εβδομάδες πριν από την προβλεπόμενη ημερομηνία τοκετού και 2 εβδομάδες μετά, το Αμερικάνικο Κολλέγιο Μαιευτήρων Γυναικολόγων (ACOG) θεωρεί πως δεν υπάρχει η απαιτούμενη διάκριση των διαφορετικών οφελών για την υγεία ή των κινδύνων, που ενδεχομένως διαφέρουν σε κάθε μία από αυτές τις εβδομάδες κύησης.

Έτσι, σύμφωνα με το Αμερικανικό Κολέγιο Μαιευτήρων και Γυναικολόγων (ACOG) και της Εταιρείας Εμβρυομητρικής Ιατρικής (SMFM), τα νέα δεδομένα σχετικά με τις τελευταίες εβδομάδες κύησης, που θα δημοσιευθούν στο τεύχος Νοεμβρίου του εγκυρότατου αμερικάνικου επιστημονικού περιοδικού “Obstetrics & Gynaecology” , έχουν ως εξής:

Αποθαρρύνουν τη χρήση της γενικής κατηγορίας “τελειόμηνη κύηση» και θεωρούν απαραίτητη την αντικατάστασή της με τις παρακάτω κατηγορίες :

• Early term: 37 εβδομάδες έως 38 εβδομάδες, 6 ημέρες
• Full term: 39 εβδομάδες έως 40 εβδομάδες, 6 ημέρες
• Late term: 41 εβδομάδες έως 41 εβδομάδες, 6 ημέρες
• Post term: 42 εβδομάδες και έπειτα

Τι πραγματικά όμως σημαίνουν τα νέα αυτά δεδομένα;

Μέχρι σήμερα η κοινή πεποίθηση είναι πως όλα τα μωρά που γεννιούνται μέσα σε αυτές τις 5 εβδομάδες (37-42), έχουν παρόμοια ευνοϊκά δεδομένα σχετικά με την υγεία τους.

Αυτή όμως η σημαντική αλλαγή στην ορολογία και το λεπτομερή διαχωρισμό των εβδομάδων, καθιστά σαφές τόσο στους ασθενείς όσο και τους γιατρούς, ότι τα δεδομένα αυτά διαφερουν από νεογέννητο σε νεογέννητο, ακόμα και αν όλα έχουν γεννηθεί πέραν των 37 εβδομάδων.

Το Κολλέγιο θεωρεί πως η ιδανική χρονική περίοδος για τον τοκετό, με μέγιστα ωφέλη για την υγεία του νεογέννητου είναι η χρονική περίοδος 39 εβδομάδες – 40 εβδομάδες, 6 ημέρες. Έτσι λοιπόν σε κοινή τους δημοσίευση, τα ACOG και SMFM ενθαρρύνουν τους γιατρούς, ερευνητές και ειδικούς δημόσιας υγείας να υιοθετήσουν τους νέους όρους στην καθημερινή τους πρακτική, προκειμένου να παρέχουν την υψηλότερη ποιότητα φροντίδας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Οι συστάσεις αυτές της επιτροπής θεωρείται πως με κάποιο τρόπο θα σταματήσουν τη προγραμματισμένη πρόκληση τοκετού που συχνά συμβαίνει πριν από τις 39 εβδομάδες, μια πρακτική που είχε γίνει πιο κοινή τα τελευταία χρόνια. Άλλωστε η βιβλιογραφία είναι πολύ σαφής: τα μωρά που γεννήθηκαν στις 39 εβδομάδες θεωρούνται να έχουν πλεονέκτημα σε σχέση ακόμα και με αυτά που γεννήθηκαν στις 38 εβδομάδες, πόσο περισσότερο σε σχέση με εκείνα που γεννήθηκαν στις 37 εβδομάδες.

Πρέπει λοιπόν με κάποιο τρόπο να μπει ένα τέλος στη θεωρία πως ένα μωρό στις 37 εβδομάδες είναι τελειόμηνο, και μπορεί να γεννηθεί με πρόκληση για λόγους ευκολίας και όχι καθαρά ασφάλειας λόγω συγκεκριμένης παθολογίας. Επίσης, έναν άλλο σημαντικό παράγοντα που πρέπει να λάβουμε υπόψη είναι πως η πιθανή ημερομηνία τοκετού μπορεί να έχει υπολογισθεί με κάποια απόκλιση.

Δηλαδή μία κύηση που θεωρούμε να είναι πχ 37 εβδομάδες 2 ημέρες, στην πραγματικότητα να ειναι 36 εβδομάδες 4 ημέρες, που αυτό σημαίνει πως το μωρό θα έρθει στον κόσμο με μεγαλύτερη προωρότητα. Για το λόγο αυτό, εάν και μερικές φορές ο τοκετός πριν τις 39 εβδομάδες είναι αναπόφευκτος, προγραμματισμένος τοκετός πριν από αυτές τις εβδομάδες κύησης πρέπει να γίνεται μονάχα όταν υπάρχουν σημαντικοί κίνδυνοι (evidence based) για την υγεία της γυναίκας, του εμβρύου και της κύησης στο σύνολο.

Σε κάθε άλλη περίπτωση η γυναίκα, με τη σωστή, ανάλογα την εβδομάδα παρακολούθηση, πρέπει να ενθαρρύνεται να έχει αυτόματη έναρξη τοκετού.