Οι περισσότερες γυναίκες έχουν ακούσει για την ενδομητρίωση ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν ακριβώς τι σημαίνει αυτή η πάθηση. Με απλά λόγια, όταν μία γυναίκα πάσχει από ενδομητρίωση, ο ιστός που κανονικά καλύπτει την εσωτερική κοιλότητα της μήτρας, αναπτύσσεται και σε άλλα σημεία ή όργανα, όπως την πύελο, τις ωοθήκες, τις σάλπιγγες ή το έντερο.. Σε σπάνιες περιπτώσεις, εστίες ενδομητρίωσης μπορούν να εμφανιστούν σε πραγματικά περίεργα σημεία του σώματος, όπως ο πνεύμονας, η ουροδόχος κύστη ή τα νεφρά.

Κάθε μήνα κατά την έμμηνο ρύση, αυτός ο ιστός αντιδρά στις ορμονικές αλλαγές, όπως ακριβώς και ο ιστός που καλύπτει την κοιλότητα της μήτρας. Για παράδειγμα, οι γυναίκες με ενδομητρίωση στον πνεύμονα μπορεί να φτύνουν αίμα μία φορά το μήνα.

Δεδομένου ότι ο ιστός δεν αναπτύσσεται στο όργανο που φυσιολογικά πρέπει, διάφορα προβλήματα μπορεί να προκύψουν, όπως ουλώδης ιστός, φλεγμονή, κύστεις ωοθηκών, επώδυνη σεξουαλική επαφή, και το πιο συχνό σύμπτωμα, βασανιστικά επώδυνες περίοδοι που χειροτερεύουν με το χρόνο.

Ο βαθμός του πόνου δε σχετίζεται απαραίτητα με τη σοβαρότητα της ενδομητρίωσης. Οι γυναίκες που φαίνεται να έχουν ελάχιστη ενδομητρίωση πολλές φορές υποφέρουν περισσότερο.

Όπως συμβαίνει στις περισσότερες ιατρικές παθήσεις, υπάρχουν πολλές παρανοήσεις σχετικά και με την ενδομητρίωση. Ακολουθούν μερικοί από τους μύθους που ακούμε τακτικά.

Μύθος 1: Η ενδομητρίωση είναι πιο συχνή σε λευκές γυναίκες στα 20 ή 30 τους

Στη δεκαετία του ‘70 και του ‘80, επικρατούσε η πεποίθηση ότι οι Καυκάσιες επιτυχημένες επαγγελματικά γυναίκες ήταν οι μόνες που βρίσκονται σε κίνδυνο για ενδομητρίωση. Δεν ίσχυε φυσικά κάτι τέτοιο, απλώς ήταν εκείνες που εξέφραζαν παράπονα για τις συνέπειες της πάθησης και έκαναν το θέμα αντικείμενο μελέτης. Πρώτη φορά το 1980, αναγνωρίστηκε ότι οι Αφρο-αμερικάνες γυναίκες και οι έφηβες διέτρεχαν ακριβώς τον ίδιο κίνδυνο.

Κάθε γυναίκα με έμμηνο ρύση μπορεί να έχει ενδομητρίωση, είτε είναι 16 ετών ή πλησιάζει στην εμμηνόπαυση. Είναι άγνωστος ο αριθμός των γυναικών με ενδομητρίωση, δεδομένου ότι δεν έχουν όλες συμπτώματα και η διάγνωση δεν μπορεί να γίνει οριστικά χωρίς χειρουργική επέμβαση.

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι διαγιγνώσκεται σε έως και 30% των γυναικών που έχουν αρκετά σοβαρό πόνο κατά την περίοδο ώστε να δικαιολογεί την επέμβαση.

Μύθος 2: Οι γυναίκες με ενδομητρίωση έχουν πόνους μόνο κατά τη διάρκεια της περιόδου

Οι πληγές και οι φλεγμονές της ενδομητρίωσης μπορεί να οδηγήσουν σε καθημερινό και συνεχή πυελικό πόνο για πολλές γυναίκες. Σε μια μελέτη των γυναικών με διαγνωσμένη ενδομητρίωση, το 45% ένιωθε πόνο κατά τη συνουσία, το 29% είχε πόνο στο έντερο και το 69% είχαν πυελικό πόνο, ανεξαρτήτως εμμηνόρροιας. Δεν αφορούν, λοιπόν, τα συμπτώματα απλώς πόνους περιόδου.

Μύθος 3: Οι γυναίκες με ενδομητρίωση δεν μπορούν να πάρουν ΘΟΥ με οιστρογόνα μετά την εμμηνόπαυση ή μετά από μια υστερεκτομή

Δεν είναι αλήθεια. Οι γυναίκες που έχουν υποφέρει για πολλά χρόνια από επώδυνες περιόδους δε χρειάζεται να υποφέρουν και από εξάψεις και κολπική ξηρότητα, αφού το άγχος της ενδομητρίωσης σταματήσει πια. Η ΘΟΥ για την ανακούφιση των συμπτωμάτων της εμμηνόπαυσης, δε θα επαναφέρει την ενδομητρίωση.

Μύθος 4: Οι γυναίκες με ενδομητρίωση έχουν πάντα βαριές περιόδους.

Στην πραγματικότητα, οι βαριές περίοδοι συνδέονται πιο συχνά με την αδενομύωση, συγγενή πάθηση με ενδομητρίωση που μερικές φορές συνυπάρχει. Στην αδενομύωση, οι αδένες διεισδύσουν στο τοίχωμα της μήτρας αντί να βγαίνουν έξω από τη μήτρα. Οι γυναίκες με ενδομητρίωση ενδεχομένως να έχουν βαριές περιόδους, αλλά επίσης μπορεί να έχουν πολύ ελαφριές περιόδους.

Μύθος 5: Οι γυναίκες με ενδομητρίωση είναι συνήθως υπογόνιμες.

Είναι αλήθεια ότι οι γυναίκες με ενδομητρίωση διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο υπογονιμότητας, ωστόσο, πολλές γυναίκες με ενδομητρίωση δεν έχουν καμία δυσκολία να συλλάβουν.

Στην πραγματικότητα, πολλές γυναίκες με ενδομητρίωση δε γνωρίζουν καν ότι την έχουν, γεγονός που κάνει την ενδομητρίωση έναν πραγματικά ύπουλο εχθρό της υπογονιμότητας.

Καλό θα ήταν, αν μία γυναίκα γνωρίζει ότι έχει ενδομητρίωση, για να ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα σχετικής με την ενδομητρίωση υπογονιμότητας, να καταστείλει προσωρινά τις περιόδους μέχρι να είναι έτοιμη να συλλάβει. Αυτό μπορεί να γίνει με τη λήψη αντισύλληπτικών ή τη χρήση ενδομήτριου σπειράματος απελευθέρωσης λεβονοργεστρέλης.

Και αν δε συλλάβει η γυναίκα μέσα σε λίγους μήνες από την έναρξη των προσπαθειών, πρέπει άμεσα να επισκεφθεί έναν εξειδικευμένο γυναικολόγο.